Skote, Stories en Shooters

Skote, Stories en Shooters

(Soos vertel deur Shorty / JanGun)

Daar’s ’n sekere klank wat net die jagveld het — die manier hoe ’n vuur kraak, hoe glas teen glas tik, en hoe manne lag soos mense wat niks hoef te bewys nie. Dis die soort aand waar jy weet: môre gaan koppe klop, maar vanaand is alles reg in die wêreld.

Harry is eerste aan diens — soos altyd die generaal van shooters. Hy’s ’n vodka-man deur en deur, en as jy hom wil straf, gee jy vir hom ’n blou Zappa. Hy trek sy gesig dan so dat selfs die kole lag. “Kom manne,” sê hy, “brandewyn vir die res, maar hierdie is net vir die dapperes!” Party drink Olof Berg, ander Richelieu, maar almal klink saam op dieselfde ritme.

LangJan sit daar met sy foon, speel musiek wat niemand ken nie. Niemand weet waar hy dit kry nie — dalk van ’n geheime YouTube wat net vir hom bestaan. Dis van daai liedjies wat eers snaaks klink, maar teen die derde dop sing almal saam.

Hoender? Hy bring altyd sy geweer saam, net om tradisie te eer, maar hy skiet nooit met hom nie. Nee, hy gryp altyd iemand anders s’n. “Hierdie een trek lekker!” sê hy, en bang! daar gaan hy. As jy hom vra hoekom, sê hy net: “My geweer is nog te nuut om te mis.”

Raakpraat is êrens in die bos. Hy’t sy “hide”, waar hy en sy boog rustig sit en filosofeer. Hy praat met die wind, dink ek. As hy terugkom, sê hy net: “Ek het iets gesien.” En almal weet dis beter om nie te vra wat nie — hy’t altyd gesien.

Geo sit naby die vuur, alreeds in ’n debat oor trekkers. “Ek sê vir julle, John Deere is die ware Jakob!” sê hy met oortuiging. “Daai ander goed is vir mense wat hou van regmaak!” Hy praat so met sy hande dat sy dop amper vlam vat. “En dis dieselfde met gewere — die .308 is koning!”
Harry gooi terug: “Jy sê dit elke jaar, en nog nooit het jy eerste geskiet nie!” Die lag loop so wyd soos die veld.

En dan is daar Pietskiet — Klein Jakob. Daai man is nie net ’n braaier nie, hy’s ’n sniper. Gee vir hom ’n geweer of ’n boog, en hy maak dit maklik klink. En wanneer hy by die vuur staan, is hy ewe dodelik. “Moenie aan die vleis vat nie,” sê hy. “Hy rus, soos ’n goeie bok.”

Ek sit agteroor, kyk oor die groep, en ek kan nie help om te glimlag nie. Dis my mense. My klomp. Die manne met stories wat altyd begin met “Onthou daai tyd toe…” en eindig met ‘n lag wat jou ribbes seer maak.

En dan — êrens tussen die rook en die vlamme — hoor almal vir Corny. Sag, maar duidelik:
“Ag Janna, my maatjie… net nog een, asb.”

Die vuur kraak. Niemand praat nie. Dis daardie tipe stilte wat nie leeg is nie, maar vol herinnering.
Ek lig my glas. “Vir Corny,” sê ek. “My beste vriend. Die ou wat altyd laaste geloop het en eerste gelag het.”
Almal volg. “Vir Corny!”

Later die aand, toe die kole net gloei, weet ek — dis goed so. Want in hierdie veld, tussen die rook, die stories en die shooters, leef hy nog. En môreoggend, wanneer die res nog hul koppe vashou, is ek weer eerste op: ketel op, vuur aan, en LangJan se wakkerword-liedjies blêr oor die veld.

Dis die lewe. Dis vriendskap. Dis jag, brandewyn en herinneringe wat nooit koud word nie.